Maeve zittend voor de oven (is buiten gebruik) omdat daar altijd even haar eten in wordt gezet om op kamertemperatuur te komen. Gisteren zat ze zo lief in het midden van de keuken te wachten en maar voor zich uit staren. Ik denk: 'dat kind verdiend een kusje, wat zit ze daar nou lief?!' Ik kom dichterbij en met een noodgang veert ze op en tikt ze met haar neus de ovendeur aan. Zo van: 'Halloooooo!' 'Ben jij niet iets vergeten?' Ik had haar al uitgelaten, maar was vergeten haar eten te geven. Nou, ze helpt me feilloos herinneren hoor. Die lieve schat! Ik zal het echt nooit meer doen. #maeve #Idothewalkofshame Volgens mij heeft ze me vergeven. ;-)
Vandaag precies één jaar geleden kwam je ter wereld in het verre Spanje. Godzijdank werd je al vrij snel opgenomen in de opvang en vervolgens meegenomen door Jill die samen met Indie de zorg op zich namen. Toen je vijf maanden oud was kwamen wij bij je kijken. Omringd met lieve mensen en heel veel schatten van honden brachten we de hele middag gezellig pratend met elkaar door in de zon. We leerden elkaar kennen en kregen het vertrouwen om voor jou te mogen zorgen.
Bij aankomst bij ons thuis was het de bedoeling om je op neutraal terrein kennis te laten met Maeve en de teckels. Zelf dacht je daar anders over en daarom namen we je uit veiligheid mee naar onze tuin, zodat je er niet vandoor kon glippen. Wat vond je het spannend! Maeve vond je meteen fantastisch en toen één voor één de teckels erbij kwamen hadden die zoiets van: 'Oooh, maar dit is niet zo'n onbenullige wervelwind' (sorry Maeve <3) en meteen liep je achter de teckels aan mee naar binnen. In een ommezien raakte je aan ons ritme gewend. De eerste twee weken heb ik 's nachts bij je geslapen. Gewoon met een matras op de grond in de keuken zoals we met alle nieuwkomers doen. Jij kroop iedere nacht samen met de teckels lekker tegen me aan. Maeve kreeg het er Spaans benauwd van, dus zij verkoos veel liever haar eigen bankje, maar eenmaal wakker in de vroege ochtend verkoos ook zij het knuffelen boven haar eigen bankje. Ik weet nog dat ik het moeilijk vond om weer boven te gaan slapen, want ja, je was natuurlijk nog een pup in een voor jouw vrij nieuwe omgeving. Ik heb nog een lange tijd dikke fleece kleden neergelegd op de plek waar 's nachts de matras lag, maar als ik dan op de trap naar beneden stond te gluren dan zag ik dat je vrijwel altijd tegen je grote zus aan kroop. Ik kon met een gerust hart boven gaan liggen. Bij Indie en Jill luisterde je al naar de naam Bonnie. Omdat je alleen maar goede associaties met je voorgaande thuis had, hoefden we je eigenlijk geen andere naam te geven. Toch hebben we het wel even overwogen. Bonnie lijkt namelijk veel op de naam Bonno. Bonno was de teckel van mijn vader die ruim een jaar daarvoor overleden was. Zouden we dat moeilijk vinden, een bijna gelijkende naam? We waren er al snel over uit. De naam Bonnie blijft. Het past bij je. Voluit noem ik je Bonita. Naar Bonno (de teckel) en Anita (mijn mama), maar Kippie volstaat ook. Je luistert overal naar. Ik kon zien dat Jill flink haar best had gedaan om je zindelijk te maken. Je moest enorm wennen op straat en daarom liet ik je in de begin dagen op eigen terrein uit, omdat je nu eenmaal niet kunt verwachten dat een overprikkeld hondenkind meteen plast en ontlast op de plek waar ik dat wil. Je was meer druk met de omgeving in je opnemen dan dat je wat deed. Dat werkte niet en dwingen deden we je niet. Dus ging je wel iedere dag mee naar buiten, maar zonder enige druk van wat ook. Gewoon op jouw tempo kennismaken met de wereld waarin je nu was terecht gekomen. Ik vergeet de periode van zindelijk maken nooit meer. Wat regende het veel. Geloof me, na het zindelijk maken van twee herders, negen teckels en Maeve heb ik het werkelijk nog nooit zoveel zien gieten als in de tijd dat jij hier kwam wonen! Er waren dagen bij dat iedereen het heen en weer kon krijgen bij je (een typisch terriër trekje denk ik) en dan deed je dus niks buiten. Dus lette ik wat scherper op je gedragingen. Als je moe gespeeld was, gegeten had of je met neusje over de grond ging snuffelen (vaak de aanvang van: 'ik moet!') dan was het hup, naar buiten voor een plasje of een grote boodschap. Je was hier en daar heel schappelijk en deed zelfs een plasje als het regende, mits ik maar een open geklapte plu boven je hield. Natuurlijk stond daar als beloning gedroogde long of vis tegenover, de pest is alleen dat je nu nog steeds na plasjes en hoopjes al dat lekkers komt incasseren. Een vasthoudend type ben je en ik heb het hart niet je teleur te stellen. Je bent een ontzettend aanhankelijk hondenkind. Zo ik ga zitten kruip je bij me. Soms op schoot of op de stoel naast me. Deze is natuurlijk wel voorzien van een anti slip mat met daarover heen een zachte fleece deken anders roets-je er zo vanaf. Vervolgens leg je je hoofdje tegen of op mijn been. Dan soes je heerlijk weg. Als iemand op 'jouw' stoel gaat zitten dan hop je over naar die van mij en delen we onze plek volgens jouw normen; jij gaat lekker breeduit liggen en ik hang met één bil op de rand van de stoel. Precies zoals het in al die jaren ervoor bij mijn teckels is gegaan. Nooit kon ik eens fatsoenlijk een kopje koffie drinken op de bank zonder er bijna naast te liggen en ik merk dat ik eigenlijk geen spat verandert ben en weer met dezelfde liefde opschuif. Je liefde voor teckels is groot. Eranthe beschouwde je als één van je beste vriendinnen. Je kreeg al snel door dat als je je een beetje aanpaste en tijdens het spelen plat op de grond ging liggen, dat ze dan voorzichtig mee ging doen. Heerlijk vond je dat. Soms deed je dat niet en was je veel te druk voor haar. Dan ging Eranthe beschut onder de eerste traptrede liggen, zodat je niet een aanval van bovenaf kon uitoefenen. De speelgoedkist was 'buutvrij' voor Eranthe. Zodra ze daarin dook dan liet je haar met rust. Het was tevens haar slaapplaats. En soms zag je Eranthe gewoon niet meer terug omdat ze steeds verder naar beneden verdween naarmate jij het speelgoed eruit trok. Na het overlijden van Eranthe lag ze in haar speelgoedkist en nam je afscheid van haar. Dat je het allemaal niet zo goed besefte bleek enkele dagen later. Toen de speelgoed kist schoongemaakt was en de pluche knuffels gewassen waren droeg ik het kistje naar beneden. Blij kwispelend kwam je aangesneld omdat je zeker wist dat je Eranthe weer zou aantreffen. Toen jouw staartje stil viel van teleurstelling brak mijn hart. Ook teckel Yazz vind je eindeloos. Je moet alleen nog even leren dat je een-bijna-zestien-jarige-oma niet in de houdgreep mag nemen. Op dat soort momenten roepen we: 'Daar heb je Maeve voor!'. Maeve en jij zijn toch wel een hoofdstuk apart. Soms noemen we je Bonnie-Boos of Bonnie-Brom-Beer omdat je vreselijk op haar kunt mopperen. Vooral als je moe bent. Maeve vat dat soort momenten op als: 'Hoera, we gaan spelen!' Dit weer tot een nog grotere ergernis van jou. Na even uit je rol te vallen (lees: Maeve even flink vertellen waar het op staat) keert de rust weder en kun je eindelijk ongestoord je slaapje doen. Eten is een aandachtspunt. Indie zei het me al bij onze kennismaking; ‘zet dit kind op maar even apart’. Nog nooit heb ik een hond gehad met een soort van voer nijd. Een uitdaging, maar het moet raar voorkomen als we daar geen weg in weten te vinden. Je eet je rauwe maaltijden apart in de gang. Als je klaar bent dan krijg je wat lekkers, zodat ik je bak weg kan nemen. Iets wat in het begin heel spannend voor je was, maar inmiddels is je vertrouwen zo groot dat je met hetzelfde gemak uit je bakje eet als ik deze voor je vasthoudt. Daarna ga je direct mee naar buiten voor een plas of hoopje. Eenmaal terug ben je alle spanning kwijt en totaal vergeten dat je Maeve in haar kraag moet schieten. Voerspelletjes laten we derhalve maar achterwege, maar we zijn inmiddels al wel zover dat je probleemloos met Maeve in eenzelfde vertrek een bot kunt kauwen. Als je vindt dat iets echt van jouw alleen is, dan is 'kaas' het sleutelwoord tot ruilen. Zo loopt geen van de partijen te mopperen en is iedereen tevreden. En dan is er Maeve. Zonder Maeve voel je je ontredderd. Niets vind je zo erg als dat Maeve zonder jou op pad gaat. Dan neem je haar toch ook mee? Dat doen we ook, maar Maeve is dan zo blij, dat je nauwelijks meer van een wandeling kunt spreken en alleen nog maar je best doet om twee niet-luisterende-op-en-neer-springende honden in bedwang te houden. Wij oefenen nog heel hard met jullie, want niet alleen jullie leren, maar wij als baasjes natuurlijk ook. Feit is wel dat jullie blij zijn met elkaar. Jullie slapen samen en halen samen kattenkwaad uit. Letterlijk. Want niets is zo leuk om kater Chat O de stuipen op het lijf te jagen en poes Poffertje in de houdgreep te leggen. Eigenlijk doen jullie ze niks, maar de genegenheid die jullie samen tentoonspreiden is nogal overweldigend voor een stel op leeftijd zijnde katten. Lieve Bonnie, inmiddels ben je ruim zeven maanden bij ons en vandaag vier je je allereerste verjaardag. Niet met taart, maar met een lekkere plak rosbief, omringd met heel veel liefde en cadeautjes. Dat je er blij mee zult zijn weet ik wel zeker, want naast het vele knuffelen is spelen iets wat je met eenzelfde overgave doet. Waarom ik dit hele epistel over jou opschrijf? Ik denk voor later. Als jij (of ik, het is maar hoe je het bekijkt) grijs en bejaard ben en ik niet alles meer tot in de details weet te herinneren, opdat we elkaar aanstoten en zeggen: 'Weet je nog?' Fijne verjaardag lieve schat. Dat er nog maar ontelbaar veel na deze mogen volgen. Love you to the moon and back. Yazz weetjes... Mijn naam is: (Sulaatik's) Yazz Mijn ras is: dwerg teckel langhaar. Mijn leeftijd is: bijna 15,8 jaar. Favoriete mensen eten: komkommer, ei en oude kaas. Waar ik bang voor ben: als stoere meid ben ik helemaal nergens bang voor. Favoriete speelgoed: een pluche bal met als vorm een schapenhoofdje (ze sleept hem aan de oortjes de hele kamer door). Waar ik een hekel aan heb: als terriër zusje Bonnie veel te druk doet. Waar ik slaap: op een bankje of in een openstaande reis bench onder een zachte deken. Ga ik naar de trimsalon: nee, vrouwtje kamt me regelmatig en knipt zo nu en dan overtollig haar tussen mijn teentjes en onder mijn pootjes weg. Vind ik autorijden leuk?: vroeger wel, maar nu ben ik veel liever in en om het huis. Snurk ik?: bijna nooit. Fijne Paasdagen!
Op de foto: Yazz Deze leuke Paas teckeltjes kun je zelf printen, kleuren en uitknippen. Leuk voor tijdens het Paasontbijt.
Teckel print en foto's zijn gemaakt door Sky van der Wel via facebook.com |
Hier blaffen wij
Wij zijn een uit Roemenië afkomstige schoonheid en een temperamentvolle Spaanse Categoriën
All
|