Zo eens met onderstaand artikel. In de weken dat Maeve hier is, is ze drie keer alleen thuis geweest. In totaal drie uren en dat doet ze goed, maar we bouwen rustig op. Verder mag ze mee naar het werk en als ze thuisblijft is er iemand bij haar. Na elf weken zien we dat ze de prikkels van drukte die de teckels soms met zich meebrengen niet goed kan verwerken. Het naar bed brengen en uit bed halen van de teckels zijn van dat soort momenten. Ze weet zich dan geen raad en hapt in hun billen, staarten of mijn arm om er gehoor aan te geven. Het lijkt op spel, maar ik lees toch andere signalen. Die drukte maakt het dat ze op dat soort momenten even niet weet waar ze met zichzelf heen moet ('s avonds gaat dit dubbel op omdat ze dan moe is). Het lijkt me dat dit te herleiden is naar de opvang waar ze gezeten heeft; veel honden om haar heen. Een situatie waarin ze zich niet veilig of niet zelfverzekerd genoeg heeft gevoeld om overzicht te hebben in een grote groep honden (ze is ook bang voor vreemde honden buiten) en ondanks de goede zorgen in de opvang zal er geen tijd en aandacht zijn geweest om dit in goede banen te leiden (al ben ik ze ontzettend dankbaar dat de moeite is genomen om Maeve uit een overheidsasiel te halen). Aan ons dus de taak om Maeve veilig te laten voelen. Als de teckels uit hun bed komen doe ik dat één voor één zodat niet een hele meute van blijdschap langs haar op stuift. Ondertussen rol ik een bal weg die ze vrolijk komt apporteren. Zodra haar focus naar een teckel gaat, rol ik de bal weer weg en gaat ze daar vervolgens achteraan. Afleiden. Het is een hele klus als je in je eentje staat, maar Maeve vind het leuk en er wordt niet gehapt. Niet in een teckel bibs en niet in mij. 's Avonds laat Esmay (mijn dochter) de teckels uit en brengt ze naar bed. Ik laat dan Maeve uit. Even samen wandelen, weg uit de drukte. Tegen de tijd dat ik met haar terug ben liggen alle teckels al in rust en laat ik Maeve meestal nog even lekker op een snack of stuk kophuid kauwen. Zo luidt ze relaxed de dag uit en kan ze rustig de nacht in. Dit betekent niet dat ze gedurende de dag maar braaf in de mand ligt en pootjes geeft hoor. Nope. Overdag wordt er lekker met haar gewandeld, speelt ze graag met Alvará (één van onze teckels), apporteert ze speelgoed en staat ze overal met haar neus vooraan, vooral als het de katten betreft en oh, die restjes rauwe voeding die ze laten liggen, die kunnen er volgens Maeve echt nog wel bij (ook al heeft ze haar maaltijd net op). Ze trekt speelgoedmanden overhoop of kauwt ondeugend op mijn kleden, pantoffels, laarzen, stukje muur of trap. Ze trekt baldadig kleden onder de bibs van de teckels uit en sleept daarbij een mand of bank van de honden heel het vertrek door. Een heerlijk, energieke pup is ze en mijn ontbijtje van normaal een paar minuten duurt daardoor wel eens anderhalf uur. 😅 Niemand die zegt dat (buiten het pup zijn om) opvanghonden een makkie zijn, want dat zijn ze niet. Het is een fulltime gebeuren in verzorgen en begeleiden, maar als ze dan uiterst vermoeid langs sloft en op je schoot klimt en je een lebber geeft en ik mijn gezicht in haar warme vacht van de wang mag duwen waarbij het kusjes en lieve woordjes regent, dan denk ik dat we ergens wel aardig in de richting komen van waar we straks willen zijn. Ze is nu al niet meer weg te denken uit ons leven en is qua liefde en genegenheid de meest overtreffende trap van lief! Het is keihard werken, maar ik heb er werkelijk geen moment spijt van gehad. <3 Je wil een buitenlandse (straat)hond adopteren? Mooi van je, maar ben je bereid om met deze 5 dingen rekening te houden?! Ik hoor het meer en meer... "We hebben goed willen doen voor een arm hondje uit het buitenland, hebben haar nu 'AL' 2 maanden, maar we denken dat ze niet gelukkig is. Ze is altijd bang, luistert niet, blaft naar elk vreemd geluid,..." En dan kan ik alleen maar zeggen: "Wat waren jouw verwachtingen dan wel?" 1. Een hond die zich ontwikkelt in een omgeving zonder of met weinig menselijk contact, op een ruwe voedselarme plek, op de straat,... hebben, surprise, geen puppy-klas gevolgd op een hondenschool en zijn alleen bekend met het voor hen bekende. Hun reacties op onze maatschappij en alles wat daar bijhoort (gedrag, mensen, geluiden, geuren, regels, leibanden, etc.) zijn volledig gebaseerd op dat bekende. Gelukkig leggen honden heel snel veel vertrouwen in je schoot... Waarom breken we dat vertrouwen dan steeds? Hoe JOUW HOND REAGEERT op zijn nieuwe thuis is dus NIET ABNORMAAL. 2. Met een net geadopteerde hond ga je NIET METEEN NAAR DE HONDENSCHOOL. Je brengt jouw hond in een stressvolle omgeving, alsof de hele adoptie én al die nieuwe dingen nog niet zenuwslopend genoeg zijn! Geef elkaar eerst de tijd (min. enkele maanden) om een relatie en een sterke vertrouwensband op te bouwen voor je hem nog meer nieuwe dingen gaat leren. Een hond met stress leert niets, toch niet om de juiste redenen! Vanaf nu zorgt hij niet meer voor zichzelf maar bied jij hem veiligheid, onderdak, rust, liefde, water en voedsel. 3. Voor een adoptie neem je TIJD. Zaterdag adopteren om maandag weer full-time aan de slag te gaan... Big "nono"! Stel je voor, je hebt net honderden of duizenden km's achter de rug van een zware autorit of traumatiserende vliegreis. Wordt dan in een vreemd huis gezet met onbekenden en 48u later zit je daar... helemaal alleen, gaan die mensen eigenlijk nog terugkomen? "Maar ik moet toch terug gaan werken?" hoor ik je zeggen... Of het nu een pup of een adoptiehond is, plannen is de boodschap! 4. Een hond heeft meerdere opties als hij stress ondervindt, de stoffen in hun lichaam die getriggerd worden, zorgen voor een Flight, Fight of Freeze reactie. Combinaties of afgeleiden zijn natuurlijk ook mogelijk. In een omgeving waar ze vrij leven, hebben ze steeds de keuze... Van zodra die leiband aangaat of ze zich in een gesloten ruimte bevinden, zijn die keuzes plots heel beperkt! VERMIJD STRESSVOLLE SITUATIES en kijk vooral naar je hond en waar hij zich op dat moment goed bij voelt. Naarmate jullie fijne, veilige momenten samen beleven en de relatie sterker wordt, kunnen de uitdagingen samen ook groter worden. 5. Sommige adoptiehonden hebben een dramatisch verleden. En nee, dan heb ik het niet over de standaard straathond. Een verleden van misbruik door mensen, van trauma's tot verwondingen... LEEF ZELF IN HET 'NU', jouw hond heeft er niets aan dat je hem behandelt alsof hij nog steeds mishandeld wordt. Dat neemt niet weg dat je toch respect moet tonen voor zijn angsten. Contacteer een gedragsdeskundige als je zelf niet weet hoe je hier het best mee omgaat maar leer vooral veel zelf van je hond, biedt hem wat hij nodig heeft en doe dat vooral met geduld. Wij kunnen jaren naar de psycholoog, onderdrukken emoties met medicijnen..., zij hebben alleen die ene persoon of dat gezin die hen levens waardig genoeg vond(en) om zich rustig aan te passen in die nieuwe (vreemde) roedel. NOTE: Uit ervaring heeft een adoptiehond gemiddeld tussen de 3 en 10 maanden nodig om zich aan te passen aan zijn nieuwe situatie. Bericht geschreven door Alette Odijk. Keigoed om over na te denken alvorens zo aan te schaffen. Mart Vandeboel via facebook.com
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Hier blaffen wij
Wij zijn een uit Roemenië afkomstige schoonheid en een temperamentvolle Spaanse Categoriën
All
|