Onze teckel meiden raken op leeftijd. De afgelopen jaren hebben we van enkele lievelingen afscheid moeten nemen en keer op keer breekt mijn hart. Jarenlange trouwe vriendschap en uiteindelijk het onvermijdelijke: hun dood. Iedere keer weer als een van hen overlijdt denk ik dat ik niet meer kan stoppen met huilen, maar ik weet inmiddels dat mijn hart zo groot is dat het gemis blijft, het verdriet slijt en ik na verloop van tijd glimlachend weet terug te blikken op alle lieve en malle fratsen die mijn schatten hadden. Doordat de roedel aanzienlijk kleiner is geworden en de oudste teckels wat stiller doordat ze meer slapen, merken we dat de jongste twee, Alvará en Eranthe, in hetzelfde patroon van de oudjes vallen. Meegaan op wandelingen vinden ze heerlijk, maar eenmaal thuis gebeurd er niet veel meer. Pebbles is de enige die nog met speelgoed rondloopt, maar verder niemand. Daar hebben we onderling een ruime tijd over gesproken. Doen we er goed aan om een nieuwe hond in onze roedel op te nemen? Zijn de oudjes niet te oud voor de drukte die de nieuwkomer met zich meebrengt? We weten dat Aiyana bij de eerstvolgende aanval zal worden ingeslapen omdat ze niet meer kan genezen. Dat maakt me ontzettend verdrietig, maar ik wil niet dat een andere hond een vervanging is van haar, want dat bestaat gewoonweg niet. Vragen, vragen en nog veel meer vragen en eigenlijk waren we het er allemaal over eens dat we graag een nieuwe hond erbij willen, maar iedere keer waren er wel weer redenen om toch nog te wachten. Manlief en dochter spraken hun wensen uit voor een wat grotere hond in de roedel en gezien ons werk waar de hond mee naar toe mag kwamen we uit op een Golden Retriever. Maar waar vind je die? Tenminste, een goede betrouwbare fokker, die niet schroomt om lijnen uit te sluiten die ziek zijn. Ik moet je eerlijk bekennen dat mijn vertrouwen in stamboomhonden niet meer groot is na alle ellende die ik bij mijn teckels met stamboom meemaak. Toen iemand onlangs tegen me zei dat een hond met epilepsie een kwestie van pech hebben was, knapte er wat in mij. Epilepsie is geen kwestie van pech hebben, maar heeft te maken van het niet selectief stopzetten van fouten die in de desbetreffende lijn voorkomen. Dat heeft me doen besluiten om geen stamboom hond te nemen. Er lopen zat honden rond op deze wereld die het zo slecht getroffen hebben en een kans verdienen. Het is ons gelukt om een hond te adopteren via de stichting 'A comfort zone for animals'. Deze stichting zet zich met man en macht in om honden zonder toekomst een fantastisch thuis te bieden. Via mijn lieve vriendin Karin ben ik in contact gekomen met deze stichting. Er worden zoveel lieverds aangeboden en soms zou ik wensen dat een flinke boerderij had om er nog veel meer op te nemen. We hopen in ieder geval de wereld van één zo'n schat te veranderen en wie weet wat de toekomst nog brengt. Maar hoe kies je nou een hond? Ik vind zoveel honden leuk. Zelfs honden die voor de buitenwereld niet perfect ogend zijn omdat ze een handicap hebben trekken mijn aandacht en dan nog niet eens uit medelijden, maar omdat ik vind dat ieder dier het verdiend om een liefdevol thuis te hebben waar onvoorwaardelijk van hem of haar gehouden wordt. Uiteindelijk is mijn keuze gevallen op een zwart hondje, half hangend uit een doos, een pup nog. Gewoon stom toeval, want ze had ook ouder mogen zijn. Zwarte honden blijken het minst populair te zijn. Ik heb geen idee waarom, maar mensen lopen veelal aan zwarte dieren voorbij. Zoals gezegd; als een blok viel ik voor dit meisje die samen met broertjes en zusjes als jonge pups naar het asiel in Roemenië zijn gebracht. Tot voor kort verbleef ze in een privé opvang in Roemenië. Op mijn vraag aan Margo (van stichting 'A comfort zone for animals') wat er met haar gaat gebeuren als ze niet geadopteerd wordt, luidde het antwoord dat ze terug zou gaan naar een shelter (overheidsasiel). Een rondje Googlen om te kijken hoe honden het er in een (overheids)asiel aan toe gaat breekt mijn hart finaal in tweeën. De keuze was daarna niet moeilijk; dit meisje mag bij ons komen wonen. Toen ik groen licht kreeg van de stichting om haar te mogen adopteren was ik zo blij dat ik werkelijk de hele dag heb lopen grijnzen. Een lief, klein hondenkind van vier maanden jong. Ik heb de dagen tot ze bij ons mag komen wonen afgeteld. We gaan haar een gouden mand geven met oneindig veel tonnen aan liefde. Maeve bij de dierenarts voor een bloedtest. De test wees uit dat alles in orde was en ze groen licht heeft gekregen om af te mogen reizen naar Nederland. 1 november 2018, Maeve wordt opgehaald voor het transport naar Boekarest.
Vandaar uit begint haar reis naar Nederland waar ze in de nacht van 4 november zal aankomen.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Hier blaffen wij
Wij zijn een uit Roemenië afkomstige schoonheid en een temperamentvolle Spaanse Categoriën
All
|