Ik vond het zielig om onlangs een labrador pup van een week of negen à tien bij de buurtsuper tegen te komen. Het kind wilde dolblij op me afkomen, maar met een ruk op aan de riem werd het hondenkind in de juiste richting van de baas gebonjourd. Op zijn tuig stond 'afblijven', 'niet aaien'. Zeikerd als ik ben speur ik met mijn blik over de hele hond om te kijken of pup in opleiding is als geleidehond want dan kan ik me nog enigszins voorstellen dat niet iedereen zich willekeurig op de pup mag storten, maar niks van dit alles. Het lijkt me erg lastig voor een pup in de groei die als een spons alle prikkels tot zich wil nemen zo geremd te worden. Ergens had ik medelijden met het dier. Zo jong en dan zo kort gehouden worden in je ontwikkeling. Een akelige tekortkoming van mij is dat ik dan met één blik op de bazin tot de conclusie kom dat ze gewoon niet aardig is. Niet dat alles met mijn puppen kind nou zo perfect verloopt hoor. Verre van dat. Maeve is inmiddels negen weken bij ons. In de beginweken leer je elkaar kennen en hoe Maeve is in de buitenwereld. Je ondervindt dat er weinig ondernomen is in de beginweken van haar leven. Dat geeft niet. In een rustig tempo laten we haar met zoveel mogelijk situaties kennismaken, maar het afsteken van vuurwerk rond oud en nieuw heeft voor een terugval gezorgd. Ze is een keer geschrokken van mensen die tegen haar in het gangpad naast ons huis begonnen te kirren terwijl verderop van haar vuurwerk afgestoken werd. Het gevolg is dat ze nu bij het opdoen van teveel prikkels tegelijkertijd angstig is. Benadert een persoon haar, maar komt er tegelijkertijd een fietser of bijvoorbeeld een kat aan, dan kan ze de prikkels niet doseren en wil ze weg uit de situatie (vluchtgedrag). Zo'n twee weken geleden merkte ik al dat ze even wat meer een angstfase doormaakte. Het instappen van trein, bus of auto was eng. Het kan dus zijn dat er twee dingen door elkaar lopen. Hoe dan ook; hebben we in de eerste weken flinke passen vooruit gezet, Maeve heeft er een paar teruggezet, maar met heel veel geduld, aanmoedigen en positief belonen lijkt het weer beter te gaan. Vanmorgen trof ze een hele lieve mevrouw die de tijd voor haar nam. Ze liet zich aanhalen, de grote reu die ze bij zich had was meer dan spannend, maar gedroogd ganzenvlees en een rustige kennismaking zorgen ervoor dat het vertrouwen bij Maeve weer groeit. Ze heeft er weer een grote vriend bij in de buurt. Het wandelen buiten verloopt soms wat chaotisch omdat Maeve een merel achter me veel interessanter vindt dan het oversteken op straat. Ik heb daardoor wat rare spierpijntjes van pols tot in mijn bovenarm die na een paar dagen ook wel weer verdwijnen, maar het is geen teckel die je aan je lijn hebt lopen zeg maar. Er wordt dus veel geoefend en soms vraag ik helemaal even niks van haar zodat ze gewoon even helemaal zichzelf mag zijn. Als ze moe is kan ze echt de strontvervelende pup uithangen die het leuker vindt om de oude teckels de stuipen op het lijf te jagen dan naar mij te luisteren. Afleiden helpt dan niet, dus ga ik op zo'n moment naast haar zitten en met rustig praten kriebel ik haar wat en ja hoor, je ziet haar meteen rustiger worden. De teckels kunnen daarna zonder enige commotie naar hun slaapverblijf worden geleid en in een ommezien gaat ze zelf ook slapen, maar voordat dat moment daar is denk je dat ze op z'n minst voorzien is van een legio Duracell batterijen. Gisteren vergeleken we Maeve voor de grap qua energie met dat oneindig trommelende konijn uit die oude Duracell reclame van 1983. Toen ik hem via YouTube even terugkeek en ik Maeve haar kopje scheef zag trekken naar het enige konijn dat overbleef, zou ik zweren dat ze overeenkomsten zag. De brandweer in Emmeloord is zondagmiddag urenlang bezig geweest met het redden van een teckel uit een vossenhol. Het beestje kwam op twee meter diepte vast te zitten in het bos rondom de Casteleynsplas. Omdat de baasjes en de brandweer niet bij het hondje konden komen, is er een graafmachine aan te pas gekomen. Dat zorgde ervoor dat de reddingsactie zo lang duurde, want het afgraven moest voorzichtig gedaan worden. Uiteindelijk lukte het de brandweer om de teckel uit de grond omhoog te trekken. Na de eerste opluchting, kon het kleine hondje van een van de baasjes een forse sneer verwachten. Met de teckel gaat het verder prima. Bron: omroepflevoland.nl
Julliette de Baïracly-Levi, grondlegster van holistische geneeswijzen met een enorme passie voor kruiden geneeskunde. Daarnaast was ze fokster van Afghaanse Windhonden en reisde ze heel de wereld over om haar verslagen in boekvorm uit te brengen (sinds de jaren '30 van de vorige eeuw). In 2009 overleed ze op 96 jarige leeftijd. Ze laat met haar bevindingen een onschatbare waarde aan informatie na. Voor iedereen die interesse heeft in een rauwe voeding en natuurlijke manieren van genezen. Vanmorgen met uitlaten een mevrouw die lyrisch naar me toe komt lopen en zegt: 'wat een prachtige Field Trial Labrador, doelend op een dan al meer dan blije Maeve. Ik zeg: 'Mevrouw, ik heb geen idee wat ze is, een mixje van alles wat'. 'Oh ja, dat kan natuurlijk ook'. Ondertussen was Maeve zichzelf volledig aan het verkopen met een schuddend achterwerk en een staart die ze er haast af kwispelde van blijdschap (en echt, ik zag haar denken: zou mevrouw ook lekker vlees bij zich hebben?). Eindconclusie van mevrouw was dat ze wel heeeeeeel erg lief is. Juist, daar hoeven we dus geen Field Trial Labrador voor te hebben. ;-)
Gewoon een Roemeens hondenkind die geen toekomst had, maar die bergen aan affectie toont en heel erg goed te trainen is met tonnen aan liefde en positief belonen (al weet ze me goed uit te buiten voor gedroogd vlees door veel plasjes te doen, iets 'los' laten betekent toch lekkers? Zei je nou het commando 'goed zo'? Ik let toch altijd op?). Buiten haar lieve karakter is ze zo slim. Had ik al eens gezegd hoe blij ik met haar ben? |
Hier blaffen wij
Wij zijn een uit Roemenië afkomstige schoonheid en een temperamentvolle Spaanse Categoriën
All
|