Sinds kort zien we de vacht op de rug van Maeve wat krullen. Super aandoenlijk. Haar vacht is ook niet helemaal kortharig, maar halflang. Je ziet het aan haar hals en als je je vingers lekker door haar vacht laat gaan. Toen ze in Nederland aankwam woog ze 7,4 kg. Ze is nu ruim 16 kg. Eet als een bootwerker en is ontzettend actief. Als ze moe is is ze om op te vreten met die dromerige blik van d'r, maar ondertussen... ;-) En dat is een partij uiterst vermoeiend. ;-)
Op de terugreis van Ede-Wageningen naar Amersfoort troffen we een zure conducteur. Eerst controleerde hij alle vervoersbewijzen. Niks aan de hand. Komt hij enkele minuten later weer langslopen, kijkt naar Maeve die uitermate rustig bij Esmay en mij op schoot ligt te slapen en deelt streng mede dat ik de hond op de grond moet leggen. Ik antwoord stellig met nee. Ze ligt op schoot en niet op de bank dus hoeft ze niet op de grond. Misschien ben ik een uitermate zeikende hondenbaas, maar geen van mijn honden hoeven op de grond te liggen. Thuis niet en ook niet onderweg, tenzij ze daar zelf de voorkeur aangeven. Ik zag de conducteur secuur loeren om te kijken of Maeve met een haar een stukje bank raakte. Niet dus en daarom besloot hij door te lopen. Eric en Esmay zagen me giftig worden door het machtsvertoon van de conducteur en in zo'n geval steek ik mijn mening niet onder stoelen of banken. Esmay zei heel liefjes dat hij me eruit kon zetten. Dat is niet gebeurd, maar ergens boeit me dat nog het minst. Niet iedereen hoeft mijn hond leuk te vinden. Daar houd ik echt wel rekening mee, maar ze is geen stuk vuil waarover heen gedenderd gaat worden door wie dan ook. En dus kwam ik fel op voor mijn hondenkind die de hele weg terug op schoot heeft liggen soezen. Moe van alle indrukken van die dag en uitermate tevreden. Totaal niet in de gaten hebbend wat er nou loos was. Precies zoals een onbezorgd hondenleven hoort te zijn. <3 Op de voorgrond links Aiyana en Pebbles (met op de achtergrond Eranthe) Eergisteren hebben we twee van onze teckels in laten slapen. We wisten dat het afscheid van beiden eraan zat te komen en hebben ervoor gekozen om ze samen te laten gaan.
Aiyana had sinds enkele jaren kaakmyositis, een autoimmuunziekte waarbij de spieren van de kaak verdwenen. Een hele pijnlijke aangelegenheid. Op pijnstilling ging het nog aardig en de komst van Maeve zorgde ervoor dat ze toch nog twaalf weken extra erbij heeft gekregen. Drie weken voordat Maeve kwam was er al sprake van in laten slapen, maar Maeve zorgde voor een gezellige drukte waarbij Aiyana een opleving kreeg en zonder pijn aanvallen en nog even door kon. In die weken liep ze met speelgoed te slepen en we zagen haar zelfs met een enorme voorzichtigheid op kauwsnacks kauwen. Iets wat ze al heel lang niet meer deed. Totdat ze de afgelopen week weer een pijnaanval kreeg. De eerste in al die weken. We wisten dat de aanvallen langer aan zouden gaan houden en dat punt was nu bereikt. We hadden inmiddels het eindstation van pijnmedicatie bereikt en toen ze daar niet meer op reageerde hebben we besloten om haar rust te gunnen na al die jaren van trouwe vriendschap. Pebbles was een teckel die enorm veel pech in het leven heeft gehad. Op haar vierde kreeg ze een zware hernia en het advies luidde: inslapen. Dat weigerde ik. Zo'n jonge hond die altijd zoveel lol in het leven had kon ik niet zomaar opgeven. Onze enige wens was dat Pebbles na verloop van tijd pijnvrij door het leven zou moeten gaan. Dat ze nooit meer zindelijk werd en wij iedere dag moesten helpen om haar blaas te legen is nooit een punt van discussie geweest. Dat hebben we ruim negen jaar gedaan. Negen jaren waarin ze aangepast wandelde en van al mijn honden het meest plezier had in het leven. Ruim twee jaar geleden traden er progressies van de oude hernia op, maar met pijnstilling en supplementen kon ze nog steeds rechtop staan en buiten ommetjes maken. Tot ze een tumor begon te ontwikkelen. Er volgden nog drie en ook haar gedragingen begonnen te veranderen. Uiteindelijk zag je haar voortdurend moe zijn. Haar kleine lijfje was helemaal op. Monique (dierenarts) heeft ruim de tijd genomen voor beide meisjes en het inslapen verliep eigenlijk heel erg vredig. Toen Pebbles in slaap werd gebracht was ze luid aan het snurken zoals ze heel vaak thuis ook deed. Aiyana moest nog even bij iedereen op de arm. Alsof ze wist dat dit de laatste keer zou zijn. En dan is het moment daar en breekt je hart. Je weet dat je alles, maar dan ook alles eraan hebt gedaan om het leven ondanks de aandoeningen die de meiden hadden, zo aangenaam mogelijk te houden en als ik terugblik dan weet ik dat dat ook gelukt is, maar op dit moment is het verdriet zo groot en de stilte in huis enorm. Pebbles was altijd de hele dag door luidruchtig aanwezig en Aiyana kon altijd zo goed duidelijk maken wanneer ze je aandacht wilde. Onze andere honden hebben later die dag afscheid van ze genomen en Maeve die als ze geen aandacht van Pebbles kreeg altijd de deken onder haar achterwerk uittrok, liet ditmaal de deken liggen. Ze heeft Aiyana nog een lik gegeven en na een poosje van onderzoeken ging ze weer haar eigen gang. Net zoals de andere teckels. Maeve voelde feilloos ons enorme verdriet en viel even terug in angstige gedragingen tijdens het wandelen, maar gisteren met die sneeuwval was ze vooral blij en wilde lekker over die witte deken heen rennen en springen. Precies zoals een pup hoort te zijn. We hebben lang getwijfeld of we een nieuwe hond moesten introduceren bij onze oude teckels, maar ze heeft ervoor gezorgd dat iedereen weer is gaan spelen en Pebbles en Aiyana hebben door haar komst nog een aantal fantastische weken gehad. Ik ben blij met de afleiding die Maeve biedt en ik weet dat ik over een poos weer met een glimlach terug kan blikken op Pebbles en Aiyana. Om al die lieve en malle fratsen die ze hadden die hen beiden zo uniek maakten. Ergens komt het wel weer goed. Vanochtend vroeg na een wandeling en een lekkere maaltijd is Maeve moe en laat ze zich aandoenlijk fotograferen. Op de tweede foto ligt teckel zus Pebbles tussen haar voorpootjes te slapen.
Zo eens met onderstaand artikel. In de weken dat Maeve hier is, is ze drie keer alleen thuis geweest. In totaal drie uren en dat doet ze goed, maar we bouwen rustig op. Verder mag ze mee naar het werk en als ze thuisblijft is er iemand bij haar. Na elf weken zien we dat ze de prikkels van drukte die de teckels soms met zich meebrengen niet goed kan verwerken. Het naar bed brengen en uit bed halen van de teckels zijn van dat soort momenten. Ze weet zich dan geen raad en hapt in hun billen, staarten of mijn arm om er gehoor aan te geven. Het lijkt op spel, maar ik lees toch andere signalen. Die drukte maakt het dat ze op dat soort momenten even niet weet waar ze met zichzelf heen moet ('s avonds gaat dit dubbel op omdat ze dan moe is). Het lijkt me dat dit te herleiden is naar de opvang waar ze gezeten heeft; veel honden om haar heen. Een situatie waarin ze zich niet veilig of niet zelfverzekerd genoeg heeft gevoeld om overzicht te hebben in een grote groep honden (ze is ook bang voor vreemde honden buiten) en ondanks de goede zorgen in de opvang zal er geen tijd en aandacht zijn geweest om dit in goede banen te leiden (al ben ik ze ontzettend dankbaar dat de moeite is genomen om Maeve uit een overheidsasiel te halen). Aan ons dus de taak om Maeve veilig te laten voelen. Als de teckels uit hun bed komen doe ik dat één voor één zodat niet een hele meute van blijdschap langs haar op stuift. Ondertussen rol ik een bal weg die ze vrolijk komt apporteren. Zodra haar focus naar een teckel gaat, rol ik de bal weer weg en gaat ze daar vervolgens achteraan. Afleiden. Het is een hele klus als je in je eentje staat, maar Maeve vind het leuk en er wordt niet gehapt. Niet in een teckel bibs en niet in mij. 's Avonds laat Esmay (mijn dochter) de teckels uit en brengt ze naar bed. Ik laat dan Maeve uit. Even samen wandelen, weg uit de drukte. Tegen de tijd dat ik met haar terug ben liggen alle teckels al in rust en laat ik Maeve meestal nog even lekker op een snack of stuk kophuid kauwen. Zo luidt ze relaxed de dag uit en kan ze rustig de nacht in. Dit betekent niet dat ze gedurende de dag maar braaf in de mand ligt en pootjes geeft hoor. Nope. Overdag wordt er lekker met haar gewandeld, speelt ze graag met Alvará (één van onze teckels), apporteert ze speelgoed en staat ze overal met haar neus vooraan, vooral als het de katten betreft en oh, die restjes rauwe voeding die ze laten liggen, die kunnen er volgens Maeve echt nog wel bij (ook al heeft ze haar maaltijd net op). Ze trekt speelgoedmanden overhoop of kauwt ondeugend op mijn kleden, pantoffels, laarzen, stukje muur of trap. Ze trekt baldadig kleden onder de bibs van de teckels uit en sleept daarbij een mand of bank van de honden heel het vertrek door. Een heerlijk, energieke pup is ze en mijn ontbijtje van normaal een paar minuten duurt daardoor wel eens anderhalf uur. 😅 Niemand die zegt dat (buiten het pup zijn om) opvanghonden een makkie zijn, want dat zijn ze niet. Het is een fulltime gebeuren in verzorgen en begeleiden, maar als ze dan uiterst vermoeid langs sloft en op je schoot klimt en je een lebber geeft en ik mijn gezicht in haar warme vacht van de wang mag duwen waarbij het kusjes en lieve woordjes regent, dan denk ik dat we ergens wel aardig in de richting komen van waar we straks willen zijn. Ze is nu al niet meer weg te denken uit ons leven en is qua liefde en genegenheid de meest overtreffende trap van lief! Het is keihard werken, maar ik heb er werkelijk geen moment spijt van gehad. <3 Je wil een buitenlandse (straat)hond adopteren? Mooi van je, maar ben je bereid om met deze 5 dingen rekening te houden?! Ik hoor het meer en meer... "We hebben goed willen doen voor een arm hondje uit het buitenland, hebben haar nu 'AL' 2 maanden, maar we denken dat ze niet gelukkig is. Ze is altijd bang, luistert niet, blaft naar elk vreemd geluid,..." En dan kan ik alleen maar zeggen: "Wat waren jouw verwachtingen dan wel?" 1. Een hond die zich ontwikkelt in een omgeving zonder of met weinig menselijk contact, op een ruwe voedselarme plek, op de straat,... hebben, surprise, geen puppy-klas gevolgd op een hondenschool en zijn alleen bekend met het voor hen bekende. Hun reacties op onze maatschappij en alles wat daar bijhoort (gedrag, mensen, geluiden, geuren, regels, leibanden, etc.) zijn volledig gebaseerd op dat bekende. Gelukkig leggen honden heel snel veel vertrouwen in je schoot... Waarom breken we dat vertrouwen dan steeds? Hoe JOUW HOND REAGEERT op zijn nieuwe thuis is dus NIET ABNORMAAL. 2. Met een net geadopteerde hond ga je NIET METEEN NAAR DE HONDENSCHOOL. Je brengt jouw hond in een stressvolle omgeving, alsof de hele adoptie én al die nieuwe dingen nog niet zenuwslopend genoeg zijn! Geef elkaar eerst de tijd (min. enkele maanden) om een relatie en een sterke vertrouwensband op te bouwen voor je hem nog meer nieuwe dingen gaat leren. Een hond met stress leert niets, toch niet om de juiste redenen! Vanaf nu zorgt hij niet meer voor zichzelf maar bied jij hem veiligheid, onderdak, rust, liefde, water en voedsel. 3. Voor een adoptie neem je TIJD. Zaterdag adopteren om maandag weer full-time aan de slag te gaan... Big "nono"! Stel je voor, je hebt net honderden of duizenden km's achter de rug van een zware autorit of traumatiserende vliegreis. Wordt dan in een vreemd huis gezet met onbekenden en 48u later zit je daar... helemaal alleen, gaan die mensen eigenlijk nog terugkomen? "Maar ik moet toch terug gaan werken?" hoor ik je zeggen... Of het nu een pup of een adoptiehond is, plannen is de boodschap! 4. Een hond heeft meerdere opties als hij stress ondervindt, de stoffen in hun lichaam die getriggerd worden, zorgen voor een Flight, Fight of Freeze reactie. Combinaties of afgeleiden zijn natuurlijk ook mogelijk. In een omgeving waar ze vrij leven, hebben ze steeds de keuze... Van zodra die leiband aangaat of ze zich in een gesloten ruimte bevinden, zijn die keuzes plots heel beperkt! VERMIJD STRESSVOLLE SITUATIES en kijk vooral naar je hond en waar hij zich op dat moment goed bij voelt. Naarmate jullie fijne, veilige momenten samen beleven en de relatie sterker wordt, kunnen de uitdagingen samen ook groter worden. 5. Sommige adoptiehonden hebben een dramatisch verleden. En nee, dan heb ik het niet over de standaard straathond. Een verleden van misbruik door mensen, van trauma's tot verwondingen... LEEF ZELF IN HET 'NU', jouw hond heeft er niets aan dat je hem behandelt alsof hij nog steeds mishandeld wordt. Dat neemt niet weg dat je toch respect moet tonen voor zijn angsten. Contacteer een gedragsdeskundige als je zelf niet weet hoe je hier het best mee omgaat maar leer vooral veel zelf van je hond, biedt hem wat hij nodig heeft en doe dat vooral met geduld. Wij kunnen jaren naar de psycholoog, onderdrukken emoties met medicijnen..., zij hebben alleen die ene persoon of dat gezin die hen levens waardig genoeg vond(en) om zich rustig aan te passen in die nieuwe (vreemde) roedel. NOTE: Uit ervaring heeft een adoptiehond gemiddeld tussen de 3 en 10 maanden nodig om zich aan te passen aan zijn nieuwe situatie. Bericht geschreven door Alette Odijk. Keigoed om over na te denken alvorens zo aan te schaffen. Mart Vandeboel via facebook.com
|
Hier blaffen wij
Wij zijn een uit Roemenië afkomstige schoonheid en een temperamentvolle Spaanse Categoriën
All
|