Vandaag liep ik met een vrij jonge groep teckels te wandelen. Alvará, Jubilee, Maxime en Eranthe liepen lekker te genieten van het zonnige weer. Toen we vlak bij huis waren, kwamen we een groep mensen tegen. Een aantal gehandicapte mensen in een rolstoel met hun begeleiders. Een van hen zag de teckels en reed een stukje met me mee op. Ik keek op en vroeg of ze een van de teckels wilde aaien. Nou, aan het heerlijk glunderende gezicht kon ik zien dat ze dat wel wilde, dus riep ik Alvará bij me en beurde haar op, zodat ze geaaid kon worden. Alvará vond het prima. Een van de begeleidsters zakte door haar knieën en vertelde dat ze vroeger thuis een soortgelijke teckel als Jubilee hadden. Maxime sprong gelijk op haar schoot en ze werd door zowel Jubilee als Eranthe vriendelijk begroet. Tijdens het praten merkte ik dat de persoon in de rolstoel nogmaals Alvará wilde aaien. Wederom Alvará bij me geroepen en opgebeurd, zodat ze aangehaald kon worden. Op een gegeven moment wilde Alvará niet meer geaaid worden en zette haar beide pootjes op de handen van mevrouw. Ik vertelde daarbij dat ze niet meer geaaid wilde worden en wat deed Alvará op dat moment? Ze likte de persoon over de handen. Toen ik zei dat Alvará haar nu kusjes gaf, kreeg ik weer die intens genietende blik toegeworpen. Het werd hoogste tijd voor het gezelschap om verder te gaan. De begeleiding bedankte me verschillende malen, wat overigens helemaal niet hoefde hoor, want wat was dit genieten. Toen ze door reden/liepen heb ik mijn meiden een lekker gedroogd snackje gegeven. Wat hebben ze het goed gedaan. Ik ben hartstikke trots op ze!
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Hier blaffen wij
Wij zijn een uit Roemenië afkomstige schoonheid en een temperamentvolle Spaanse Categoriën
All
|