Gisterochtend tijdens het opstaan bemerkte ik dat Aiyana weer eens last van een van haar anaal klieren had. De dagen ervoor zag ik bij het afgaan al een druk op haar achterwerk verschijnen en ik wist dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat hij door zou breken. Dat was dus gebeurd, alleen kwam het er niet uit en ontstond er inwendig een vurige, rode bult. Inmiddels is de klier geleegd en schoongemaakt door de dierenarts. Aiyana loopt de komende dagen met een kap op, want zij kan het wondje dat door het schoonmaken is ontstaan gewoonweg niet weerstaan. Dit voorval was overigens niet de eerste keer dat het gebeurde, maar inmiddels de derde(!) keer. Een soortgelijk geval had ik eens met Chat O toen hij nog op zelf samengesteld stond. Toen hij volledig omgeschakeld was naar prooien had hij er geen last meer van. En zo zie je dat het knap lastig is om een goede balans te vinden in zelf samenstellen, want ik vermoed dat het daarmee te maken heeft. Je kan wel een prooidier na willen bootsen, maar hoe goed je ook je best doet, het is niet perfect qua verhoudingen. Wat voor mijn andere teckels perfect werkt qua samenstellen, werkt voor Aiyana in de praktijk niet. Daarom heb ik besloten dat Aiyana overgezet gaat worden naar prooidieren. Gelukkig is Aiyana een makkelijke eter. Ik ben benieuwd of dit het gewenste resultaat zal geven en ik zal mijn bevindingen (positief of negatief) hierover later melden.
0 Comments
Dit blog bericht is verplaatst en is te vinden in bovenstaande menu balk onder het kopje 'Epilepsie'.
Na ruim twee maanden sukkelen met jeuk klachten van Aiyana, zijn we bijna zover dat ze kan stoppen met de druppels tegen de jeuk. Gaandeweg ben ik naast de prooi dieren weer andere diersoorten aan haar menu gaan toevoegen en op geen van deze diersoorten vertoonde ze een allergische reactie. De jeuk klachten kwamen dus niet van haar voeding. Ze eet nog steeds vrij vaak prooien. Het valt me op dat mijn honden beter op gewicht te houden zijn als ze prooien eten. Bij zelf samenstellen willen ze hier nog wel eens afnemen in gewicht, ondanks het feit dat ik niet alleen maar magere diersoorten voer, maar toch moet ik dikwijls de hoeveelheden aanpassen om ze goed op gewicht te houden. Een mooie bijkomstigheid van het voeren van prooien; Aiyana vindt het ook nog eens erg lekker.
Omdat de jeuk klachten verdwenen waren, was dat voor mij een reden om heel langzaam aan haar dosering van "Puur Jeuk" druppels af te gaan bouwen. Inmiddels hebben we nog vijf dagen te gaan en kan ze eindelijk stoppen. Ik ben opgelucht en blij dat het eindelijk weer lekker gaat met mijn meisje. ...na vijf en een halve week met een kap op te hebben gelopen, mocht Aiyana vanavond tot aan middernacht zonder kap lopen. Natuurlijk ging de kap af tijdens wandelingen, knuffelen en eten, maar dan nog blijven er heel wat uurtjes over waar ze de kap wel moest dragen in verband met de vele jeuk die ze had. Net na het starten met "Puur Jeuk" nam de jeuk aanzienlijk toe, maar na een paar dagen zagen we verbeteringen. Toen de kap vanavond eenmaal af was, wist Aiyana niet goed wat ze moest doen. Het was heel onwennig. Ze bleef veel bij me in de buurt en zocht wat bevestigingen. De kap is vertrouwd. Gek eigenlijk, want het is de omgekeerde wereld. Nu gaan we haar de kap weer gauw afwennen. Voor de nacht krijgt ze hem nog wel op en morgen overdag gaat ie weer af. Pffftt... eigenlijk best een opluchting na al die intensieve weken.
Inmiddels zijn we alweer vijf weken verder met Aiyana die in eerste instantie sukkelde met een anaal klier ontsteking en later met een onophoudelijke jeuk. Het wondje van de anaal klier heelde ontzettend slecht. Iedere keer genas het prachtig met af en toe schoon maken en het gebruik van honingzalf, ware het niet dat Aiyana keer op keer door het helen van het wondje jeuk kreeg, vervolgens "sleetje ging rijden" en jawel; iedere keer een open wond. Na een keer of vier, vijf stuk te zijn gegaan is het wondje eindelijk mooi geheeld. De jeuk is echter nog niet verdwenen en daarom heb ik "Puur Jeuk" ingezet. De eerste dagen na gebruik werd de jeuk steeds heftiger, maar nu we een aantal dagen verder zijn zie je het toch wel afnemen. Ik hoop dat we het ergste hiermee gehad hebben. Pebbles gaat inmiddels heel erg goed. De laatste dagen lijkt ze vrolijker dan ooit tevoren. De hele dag door heeft ze plezier. Ze huppelt tijdens de wandelingen buiten en soms is ze zo enthousiast, dat ze de route wel vier keer loopt, omdat ze zo vaak heen en weer loopt van blijdschap. Gisteren zag ik haar tot twee keer toe uitrekken (zoals een hond een spel buiging maakt). Nu is dat misschien voor iemand anders niet zo opmerkelijk, maar wij hebben het Pebbles sinds haar verlamming van oktober 2009 niet meer zien doen. Hartstikke leuk om te zien en al helemaal fijn dat ons kleine meisje zoveel plezier in haar leven heeft. Ze is inmiddels weer keurig aangekomen in gewicht. Al met al zijn we super blij dat ze helemaal herstelt is van het ziek zijn van enkele weken geleden. Vandaag is het precies twee weken geleden dat Aiyana door een stress situatie haar anaal klier leegde. Nu is dat op zich niet zo'n heel erg probleem, maar in dit geval zorgde het voor een zwelling. De klier konden we zelf legen en de drie daaropvolgende dagen hebben we via de opening inwendig met een spuit (zonder naald) met lauw water kunnen spoelen, zodat achter gebleven restjes weggespoeld zouden worden. Het wondje behandelde ik met honingzalf (honingzalf ontsmet, de levende enzymen houden de wond schoon-dit om een ontsteking te voorkomen-) en het zag er na die dagen ook keurig, rustig uit. Er zat een mooi korstje op en het leek erop dat de kap die Aiyana gedurende deze dagen droeg af kon. Eenmaal zonder kap begon mevrouw echter de boel schoon te maken en jawel hoor; het korstje was er weer af en de wond lag open. Dan de kap maar weer op. Het wondje maakte ik twee maal daags schoon en verzorgde ik wederom met honingzalf, ware het niet dat Aiyana door het helen van de wond jeuk kreeg en met haar billen over de stoeptegels schuurde wat weer resulteerde in een open wond. Grrr... dubbel balen zeg, want nu moet ze nog veel langer met die kap op lopen. De wond is weer twee dagen intensief verzorgd en eindelijk is het gesloten en vormt zich weer een korstje op de wond. Vandaag de dag loopt ze nog steeds met een kap op met uitzondering van de lange wandelingen en tijdens het eten en drinken. De kap mag er nu pas af als de korst van de wond af is, anders wordt het helemaal een gebed zonder eind. Wat erg vervelend is, is dat ze een aantal dagen verschrikkelijk begon te jeuken. Ze vertoonde kale plekjes over haar flanken. Na een grondige inspectie beurt bleek het absoluut geen ongedierte te zijn. Nu gebruik ik nooit preventief chemische, kankerverwekkende anti vlo-, of teek middelen, dus dat kwam al heel mooi uit. Haar immuunsysteem heeft van dit voorval overduidelijk een opdonder gehad. Omdat Aiyana wat last van schilfertjes had (een droge huid door het krabben), krijgt ze twee keer per week een vette vissoort op haar menu. Daarnaast wordt ze tijdelijk ondersteund met probiotica. Het jeuken nam na drie dagen af, de kale plekjes hebben nog iets langer nodig, maar alles ziet er weer heel rustig uit. Met een beetje geluk kan de kap aan het eind van dit weekend of begin volgende week af. Eindelijk.
Enige tijd geleden is Lucky onder een klein roesje gebracht om zijn gebit weer pico bello in orde te maken. Bijna elf jaar oud is onze kleine man. Lucky had als jonge hond lang last van een hartruis. Door de dierenarts destijds werd aangeraden om naar een specialist te gaan en hem op hartmedicatie te laten zetten. Uit ervaringen van andere mensen wist ik dat hartmedicatie veel beperkingen zou betekenen voor Lucky. Er werd ons mede gedeeld dat indien we niet aan verdere onderzoeken zouden doen Lucky wellicht twee jaar minder te leven zou hebben. Omdat alles vooraf eigenlijk puur speculatie betrof en hij niet abnormaal hijgde zoals een hartpatiënt behoorde te doen, hebben wij in ieder geval besloten om het roer drastisch om te gooien bij Lucky. Zijn voedingspatroon werd veranderd; van brok zijn we over gestapt naar vers en we hebben zijn conditie verbeterd. Op de lange wandelingen in de Soestduinen of op de hei waar hij oneindig de bal apporteerde en de tong bij wijze van spreken op de pootjes had hangen van enthousiasme, bekroop me toch wel eens het angstige gevoel of we er wel goed aan deden. Bij een controle van de dierenarts het jaar erop bleek echter dat er geen enkele ruis bij zijn hart meer te horen was. Wat een opluchting en het blijkt maar weer eens dat je niet klakkeloos alle goedbedoelde raad ter harte moet nemen, want hoe had zijn leven eruit gaan zien als hij onnodig aan zware medicatie was gezet?
Lucky heeft alle jaren tot nu toe in een meer dan goede gezondheid doorgebracht. Toch merken we nu dat de jaren beginnen te tellen. Bijna elf jaar oud is onze kleine man. Zijn tanden zijn enige tijd geleden pico bello in orde gemaakt. Zijn tandvlees was gaan zakken en dat maakte dat zijn voortanden los gingen zitten. Doordat de voortanden los zaten ging er steeds meer aanslag op vast zitten door plak. Het vervelende op zo'n moment is, dat je het zelf niet kunt onderhouden door het weg te krabben. Het tandvlees raakt ontstoken en voor je het weet zit je met een gigantisch probleem. Door de ontstekingen en aanslag kunnen bacteriën zich elders in het lichaam vast zetten (bijvoorbeeld op de hartkleppen) met alle gevolgen van dien zonder dat je die problemen in eerste instantie aan gebitsproblemen wijdt. Vandaar dus dat Lucky zijn gebit keurig gesaneerd is. De voortanden en een aantal achterste kiezen moet hij missen, maar met al zijn overige kiezen en hoektanden kan hij moeiteloos zijn rauwe maaltijden nog nuttigen, al maak ik het een en ander wel iets kleiner in tegenstelling tot de andere honden, omdat leeftijd nu echt een rol begint te spelen. Bij een senior hond is het belangrijk dat hij vooral geniet van zijn maaltijden en genieten dat doet hij zeker! Daarnaast merken we sinds enige tijd dat hij een beetje de weg aan het kwijt raken is. Zo kan hij vanuit het niets midden in de keuken gaan zitten blaffen omdat hij manlief of mij niet meer in het vizier heeft. Als ik me dan laat zien is het goed, maar zodra ik de keuken verlaat is hij het weer kwijt en begint hij opnieuw te blaffen. Zo zat hij laatst voor zijn mand en wilde erin, maar hij wist niet goed hoe. Ik heb hem op moeten beuren om hem in zijn mand te zetten om vervolgens behaaglijk te gaan liggen slapen. Zo kan hij naar mij behoorlijk wantrouwend zijn. Toen hij twee jaar geleden vijf hot spots tegelijkertijd op verkeerde voeding had, heb ik hem voortdurend moeten verzorgen. Een hot spot is een plek die open ligt en waar pus uit kan komen. Dat daar veel pijn bij komt kijken moge duidelijk zijn, zeker als je er vijf hebt. Vanaf dat moment is hij meer wantrouwend geworden. Niet de hele dagen door hoor, want hij kan me ook opzoeken of ik roep hem bij me en dan kan hij eindeloos genieten van lekker knuffelen. Hij krijgt nooit een corrigerende tik of een klap. Bij zoiets kan ik me nog voorstellen dat een hond uit verdediging moppert, maar niks van dit alles. Ik denk dat deze gedragingen samen hangen met de dementerende verschijnselen die optreden. Het maakt het wel dat ik vooruit moet denken. Als ik of wij eens weg moeten dan zorg ik er altijd voor dat er iemand thuis is of hij gaat met ons mee en als de kinderen alleen zijn met hem dan leg ik hem uit voorzorg in een bench. Er is nog geen enkel voorval geweest dat hij een van hen iets heeft willen doen, maar stel dat? En zeker nu hij dementeert. We overwegen om hem te ondersteunen met homeopathie. Helemaal de dingen voorkomen kun je niet in dit ouderdomsproces, maar we proberen het wel zo aangenaam mogelijk te laten verlopen voor Lucky. Ondanks alles is hij nog steeds mijn lieverd en ik hoop dat we hem nog een poos in ons midden mogen hebben. Omdat Pebbles vorige week zondag vanuit het niets begon te braken, haar natriumgehalte en glucose niet op orde waren in het lichaam werd ze de volgende ochtend weer opgenomen in de dierenkliniek alwaar ze aan het infuus ging en voorzien werd van dwangvoeding.
Pebbles kreeg last van dunne ontlasting en begon te bloeden uit haar anus. Mijn dierenarts wist niet in welke hoek hij moest zoeken. Pebbles aan het infuus was oké, maar zodra ze er vanaf ging, dan zakte ze weer in. Omdat hij het niet meer wist keek hij nog maar eens naar de gegevens van Pebbles op zijn pc en zag dat ze in 2008 voor het laatst gevaccineerd was. Toen hij dat telefonisch mede deelde vertelde hij dat hij vermoede dat Pebbles aan parvo leed. Eric gaf direct in het telefoongesprek aan dat Pebbles wel degelijk gevaccineerd was en vorig jaar nota bene met Nobivac nosoden behandeld was tegen parvo. De dierenarts nam het niet van Eric aan en door frustratie van hem en de assistente moest Pebbles die avond maar naar huis. Zie je het voor je? Een vermeende parvo hond naar huis laten gaan? Zo'n hond moet direct in quarantaine zetten en de praktijk moet dusdanig ontsmet worden, maar ze mocht wel mee naar huis om mijn acht andere honden te infecteren? Dat had ik dus ook kenbaar gemaakt naar de assistente, maar haar enige advies was om haar maar apart te houden van mijn andere honden en voor wat betreft het enten was nam ik risico's. Er van uitgaande dat de incubatie tijd voor een eventuele parvo al plaats moet hebben gevonden in mijn roedel, deed me besluiten om haar mee te nemen naar huis en haar in ieder geval tot de volgende ochtend weer zelf te verzorgen. Zonder enige uitleg van de nijdig, gefrustreerde assistente over het verzorgen van Pebbles voor de komende nachtelijke uren zijn we (zelf ook spinnijdig) huiswaarts vertrokken. Op eigen inzicht heb ik haar die nacht verder verzorgd door haar voortdurend schoon te houden (het bloeden uit de anus was erg verontrustend), haar blaas te legen, haar regelmatig vocht toe te dienen, eens lekker te kriebelen, wat toe te spreken en haar daarmee gerust te stellen. Vanaf 3.00 uur 's nachts ging ik naar bed en nam ik Pebbles mee. Daar zette ik iedere twee uur mijn wekker om alle verzorgende handelingen te herhalen. De ene keer gaf ik haar wat rauwe honing door het water, de andere keer voorzag ik het water van wat opgelost zeewier voor de nodige mineralen en zouten om 's nachts geen tekorten te laten ontstaan. Uit het vaccinatie boekje van Pebbles bleek dat ze in februari 2009 met de Vanguard7 gevaccineerd was. Via een lieve mevrouw van een ander forum kreeg ik de bijsluiter van deze vaccinatie. Daarin las ik dat in 2008 een licentie afgegeven was met het advies dat de hondenziekten pas drie jaar na vaccinatie herhaald diende te worden met uitzondering van het Lepto vaccin. Dat betekent dat Pebbles dus in principe pas in 2012 opnieuw gevaccineerd hoeft te worden tegen parvo. Dat een dierenarts niet de oorzaak kan achterhalen van de problemen van Pebbles is één, maar als ze vervolgens menen dat ze me zonder onderzoek vooraf, zonder naar me te luisteren nalatigheid in de schoenen proberen te schuiven, dat is twee! Omdat parvo onderwerp van discussie werd vonden Eric en ik dat ze erop onderzocht moest worden. Die nacht echter, merkte ik dat tijdens het toedienen van vocht Pebbles meer alert werd van haar omgeving. Die ochtend weer naar de dierenarts. Ik trof een collega van de dierenarts die ik de dag ervoor had gehad. Ik ben met haar een pittig gesprek aangegaan. Ik heb mijn ongenoegen geuit over haar collega en diens assistente en vond het jammer dat ze er niet persoonlijk waren. Ze schrok ontzettend van wat er de dag ervoor had afgespeeld in de praktijk. Ik heb de dierenarts fijntjes gewezen op het Vanguard7 vaccin waar ze in februari 2009 nog mee gevaccineerd was en heb haar de samenstelling/gebruik van nosoden uitgelegd waar ik zeker in de toekomst mee verder wil werken. Ook zij kwam tot de conclusie dat Pebbles beschermd rond liep en me niks verweten kon worden. Ik overwoog direct de behandeling met Pebbles te staken, maar zij vroeg me om Pebbles nog even in de kliniek te laten voor eenmaal een infuus. Door haar dunne ontlasting was ze veel vocht kwijt geraakt. Zij beloofde een gesprek met de betreffende personen aan te gaan, want dit kon in haar ogen ook niet. Pebbles bleek inmiddels aan de beterende hand te zijn. Ik wees haar op het feit dat het kalium gehalte in orde was en ook haar temperatuur was goed. Na het nogmaals opnemen van de temperatuur vond zij het volstrekt overbodig om haar op parvo te laten testen. Zij weet het bloeden aan laxeren/anaal klieren uitdrukken en een inwendig onderzoek en natuurlijk het rauw voeren. Voor wat betreft het voeren loop ik ook tegen een muur op. Zij zijn van mening dat ik onverantwoord bezig ben, nee, het is natuurlijk vele malen 'gezonder' en 'veiliger' om brokjes te voeren. Zij was ervan overtuigt dat het een kippen nek was die in de darmen voor problemen kon hebben gezorgd. Godsonmogelijk, want die maaltijd had ze er immers zondag uitgespogen, ook de nek. Hoe ze erop komen dat een nek helemaal in zijn geheel naar de darmen verdwijnt is mij een compleet raadsel. Voordat een nek naar de darmen gaat is er in de maag al hard gewerkt naar vertering. Pebbles was voor die zondagmiddag niet ziek geweest en had geen verminderde weerstand gehad. Daar komt bij dat ik mijn honden nooit kale botten voer. Het zijn altijd goed bevleesde botten, met spiervlees en orgaan. Uit onderzoek en de ontlasting zijn geen enkele botfragmenten gevonden die haar in de problemen hadden kunnen brengen. Niets van dit alles, maar wat ik ook vertelde; ze wilden er toch niet naar luisteren. Al met al hebben we dus niet alleen maar zorgen om Pebbles gehad, maar ben ik evenzoveel energie kwijtgeraakt aan de medewerkers van de dierenartsen praktijk. Wat een afknapper! Conclusie: ik ben opgestapt bij deze praktijk. Ik ga vanaf nu alleen nog maar naar een dierenarts met een holistische visie. Eén die niet raar staat te kijken dat ik mijn dieren rauwe maaltijden verstrek en die niet zo achterlijk doet als je weloverwogen aan vaccineren doet. Ik ben zo bekaf van alleen al voortdurend tekst en uitleg geven, dat er onterecht nalatigheid in mijn schoenen geschoven wordt en dan heb ik het nog niet eens over een vermeende 'parvo hond', die ze puur uit frustratie naar huis hebben laten gaan. Dat laatste vind ik niet te verkroppen. Gelukkig is Pebbles goed uit dit avontuur gekomen, maar het is een week geweest die je niemand toewenst. Gistermiddag was het prachtig weer. Vrienden van ons kwamen gezellig op de koffie. We zaten allemaal lekker in de tuin, honden erbij. Pebbles begint zich bij visite altijd danig uit te sloven. Constant met stukken schors slepen, apporteren in de hoop dat ze iemand vindt die het weggooit, waar we bij schors al helemaal niet aan beginnen. Op een gegeven moment heb ik haar naar binnen gedaan, omdat ze het op begon te eten en dat kunnen we al helemaal niet gebruiken.
De visite ging weer huiswaarts. In de tussentijd had Pebbles snel nog even een kuiken van Chat O gejat en haastig opgegeten. Ze had haar eigen maaltijd al gehad en zat dus flink vol. Tot ze begon te braken. Nu doen ze dat hier wel vaker en meestal eet de desbetreffende hond zijn/haar maaltje opnieuw op en gaat het altijd goed. Toen ze hem weer op braakte heb ik de resten weggegooid met de conclusie dat haar maaltijd niet goed bekomen was. Normaal gesproken blijft het bij een à twee keer braken, maar Pebbles was duidelijk niet lekker. Tegen het slapen gaan leek ze aanvankelijk rustig en durfde ik haar rustig naar haar slaap plaats te laten gaan. 's Morgens vroeg echter bleek dat ze opnieuw gebraakt had. De dag ervoor had ze geen ontlasting gehad. Ik was er niet gerust op en was bang voor obstructie in de maag of darmen. Ze oogde daarbij totaal niet lekker dus is Eric met haar naar de dierenarts gegaan. Zijn conclusie was: geen obstructie. Ze kreeg een anti braak middel en ieder uur moesten we vocht toedienen. Indien ze bleef braken moesten we terug komen. Het braken bleef uit en ik diende de hele ochtend/middag vocht toe. Pebbles wilde uit eigen beweging alweer drinken en toch gleed ze verder onderuit. Ze trok een bolle rug wat wees op pijn (ik dacht maag/buik streek). Haar ademhaling wees ook op pijn; deze was kreunend/steunend. Daarnaast constateerde ik dat haar temperatuur aan het dalen was. 's Morgens had ik deze gemeten en gaf hij 36,7 graden aan. Erg laag, maar omdat mijn thermometer kuren vertoonde dacht ik dat deze niet betrouwbaar was. Eric vermoedde dat ze extra vocht toegediend moest krijgen. Hup, wederom naar de dierenarts met Pebbles. Dit keer op een andere locatie met een andere arts. Zij schrok ontzettend bij het zien van Pebbles. Ze kon nauwelijks meer op haar achterpoten staan. Samen met dierenarts even het verloop doorgesproken dat Pebbles begon met spugen na het eten van een kuiken van de kat. Ze keek verschrikt. Wij haar nog gerust stellen dat ze rauw gewend is, dus dat dát eigenlijk geen probleem mag zijn. 'Je geeft haar toch geen botten hè?' vroeg ze. 'Jawel, gisteren heeft ze nog kippen nekken met spiervlees en orgaan gegeten', was mijn antwoord. Ze zei vervolgens niks, maar die blik hè? Je zag gewoon dat ze het onverantwoord vond, zoals zoveel reguliere dierenartsen tegen het voeren van rauw zijn, maar goed, we spraken af dat ze Pebbles haar bloed ging onderzoeken, een buik foto maken en ze ging aan het infuus. De temperatuur werd nogmaals gemeten en deze gaf 35,2 graden aan. Dit is echt veel te laag. Na anderhalf uur kregen we telefoon. Pebbles had een te laag natrium gehalte, te weinig glucose en in haar darmen zat een 'bank met vaste ontlasting'. Via het infuus hebben ze het natrium en glucose tekort op peil gebracht, zelfs wat teveel, maar dat zou geen problemen geven. Voor de ontlasting hebben ze een laxerend middel gegeven. We hadden de keuze om Pebbles de komende nacht in de praktijk te laten. Er zou dan één keer iemand bij haar kijken vannacht. Ze zou van het infuus afgehaald worden. De andere optie was dat wij haar op zouden halen en ze de nacht bij ons door zou brengen en indien nodig gaat ze morgen ochtend in de praktijk weer aan het infuus, vooraf worden eerst de waardes gecontroleerd. We kozen voor de laatste optie. Voor herstel (weet ik uit ervaring) doet een hond dat het beste in zijn eigen omgeving met vertrouwde mensen om zich heen. Toen Eric haar op ging halen heeft hij nog met de dierenarts uitgebreid gesproken. Uit de röntgen foto bleek dat Pebbles anderhalf jaar geleden niet op één plek in de wervels verlamd is geraakt (zoals onderzoeken destijds uitwezen), maar op drie plaatsen! De dierenarts stond versteld dat ze nog überhaupt kon lopen. Als zij Pebbles indertijd zou hebben behandeld, dan had ze haar opgegeven... De zogenoemde 'bank van ontlasting' is waarschijnlijk ontstaan, omdat Pebbles niet meer zo optimaal beweegt en loopt als mijn gezonde honden. Ik heb met Eric de afgelopen dagen nog doorgenomen voor wat betreft de voeding. Zaterdag at Pebbles een halve parelhoen karkas met spiervlees en hart. Het karkas sla ik bij haar helemaal tot moes met een hamer, omdat ze als een idioot schrokt en ik echt bang ben bij haar dat ze in de problemen komt met het doorslikken van grove stukken vlees bot. De dag erna had ze geiten yoghurt met gepureerd fruit gehad. Gisteren kippen nekken met wat kuikens en beetje pens. Geen rare dingen en ook allemaal dingen die normaal prima verteerd worden. Natrium en glucose bevinden zich ook in vlees/organen. Ik dien zelf een keer per week zeewier aan de maaltijd toe, af en toe gepureerde bio zuurkool, buiten de noten-, pittenmix, de rauwe honing, stuifmeelkorrels. Ik geef altijd goed bevleesde botten en daarbij iedere dag spiervlees en orgaan enz., enz... echt alles laat je op zo'n moment de revue passeren om te kijken voor jezelf of je het goed hebt gedaan. Ik zei tegen Eric dat ik me niet voor kon stellen dat het tekort aan natrium en glucose op de vers voeding afgeschoven kon worden. En dat bleek; de dierenarts gaf aan dat het te kort aan natrium en glucose niet door de voeding kwam, maar enkel en alleen omdat ze alles, letterlijk alles uitgespogen had. Zo snel kan het gaan; gisterochtend zei ik hier thuis nog dat ik Pebbles lekker op gewicht had gekregen (ze is ontiegelijk druk, altijd in beweging en door het vele verbruik krijg ik haar lastig op gewicht), vandaag zie je haar ruggengraat door haar velletje heen steken. Daarnaast zit ik vreselijk in de rats, omdat de familie van Pebbles niet oud lijkt te worden. Haar moeder overleed op 9 jarige leeftijd, oorzaak: onbekend. De fokker heeft geen sectie laten verrichten. Een tante van Pebbles is op 7 jarige leeftijd plotseling overleden, oorzaak:onbekend, ook hier heeft de eigenaresse heeft geen sectie laten verrichten. Een half broer van Pebbles is vorig jaar op 5 jarige leeftijd binnen een week tijd vrijwel onverwacht overleden. De eigenaresse heeft sectie laten verrichten; diabetes. Mijn god, vanmiddag dacht ik echt dat mijn meisje er tussenuit zou knijpen. Helpen jullie mee duimen dat het goed komt met mijn kleine schat? |
Hier blaffen wij
Wij zijn een uit Roemenië afkomstige schoonheid en een temperamentvolle Spaanse Categoriën
All
|